Τον Αργύρη μου, το παιδάκι μου, τ' αγαπάω πολύ. Με τα ναζάκια του, τα παιχνιδάκια του, τις κουδουνίστρες του. Τι τού 'ρθε σήμερα Θεέ μου; Καλά από όλα τα αναρίθμητα παιχνίδια που του έχω, αυτό βρήκε; Ηρέμησε, είπα από μέσα μου. Παιδί είναι και δεν καταλαβαίνει. Τώρα ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του. Βρήκε ένα ξύλινο τετράγωνο κουτί, έχει πάνω του τόσα σχέδια, όμορφα χρώματα, ανοίγει πολύ εύκολα.
Να τον, κατάφερε να το ανοίξει μόνος του. Ολομόνος του. Έχει ενθουσιαστεί. Από την πολλή τη χαρά του, τα πετάει όλα έξω από το κουτί. Μα τι παράξενο, όλα είναι ομοιόμορφα ορθογώνια χαρτάκια, άλλα πράσινα, άλλα γαλάζια, έχει και λίγα μπεζ και λευκά, αλλά δεν ξέρει ακόμα όλα τα χρώματα. Μόνο το κόκκινο ξέρει γιατί είναι ολυμπιακός. Κι αυτό του τό 'μαθε ο παππούς του.
Μα κάτι γράφουν επάνω τα χαρτάκια και αυτός, ο Αργύρης μου, δεν μπορεί ακόμα να διαβάσει τα γράμματα. Αχ, θυμώνει πολύ! Εκνευρίζεται όταν δεν μπορεί να πετύχει σε κάτι. Είναι ανυπόμονος από τα γεννοφάσκια του. Κακό,κακό, κακό!, φωνάζει. Τα έκανε το μικρό μου όλα κομματάκια. Ένας γαλαζοπράσινος χαρτοπόλεμος απλώθηκε πάνω στο πάτωμα. Δεν τον πρόλαβε ο άντρας μου. Μέχρι ν' ανοιγοκλείσω τα μάτια μου τα είχε σκορπίσει όλα στον αέρα, μου είπε ο καημένος.
Αυτόν σκέφτομαι πιο πολύ. Τον άντρα μου. Είναι άνεργος εδώ και δέκα μήνες. Σε λίγο καιρό δε θα παίρνει και το επίδομα. Κάθεται μόνος στο σπίτι, προσέχει το παιδί και με περιμένει να γυρίσω από τη δουλειά. Έχει δείξει πολλή δύναμη, στ' αλήθεια. Δε θα στεναχωρήθηκε άραγε; Μια από αυτές τις κάρτες μπορεί αύριο μεθαύριο να του άνοιγε μια πόρτα και να έπιανε μια δουλίτσα κι αυτός.
Ποιος τους πιστεύει βέβαια αυτούς; Κανείς! Αλλά είχε μια τελευταία ελπίδα. Τόσο καιρό δεν έκανε τίποτα μόνο και μόνο για να κρατήσει ζωντανή μια τελευταία ελπίδα. Και να, ήρθε τώρα το αγγελούδι μου και χωρίς καμιά προειδοποίηση έσκισε με τα χεράκια του τις ψεύτικες υποσχέσεις τους.
Αλίμονο. Η νέα γενιά έτσι μονοκοπανιάς, φουριόζα και χωρίς δισταγμό θα τα σαρώσει όλα και θα προχωρήσει μπροστά. Ό,τι της σταθεί εμπόδιο, έτσι θα το "σκίσει". Ε λοιπόν, καλύτερα. Αλίμονο σ' αυτούς που θα μείνουν πίσω. Όχι, εμείς....
22/04/2012
Μ.Δ.
